Een blog voor Sarcoidose.nl

Imola

Elk jaar probeert de vriendengroep van Roy… nee, dat zeg ik verkeerd. Elk jaar probeert onze vriendengroep (oorspronkelijk de vriendengroep van Roy) naar een Formule1 wedstrijd te gaan.
Azerbeidzjan een paar jaar geleden was pittig, maar het lukte. Ook omdat het een stratencircuit is en het hotel binnen het circuit lag. Geen reistijd en een middagdutje in het hotel.
Japan en Mexico werden opgenomen in een langere trip. Nee, dat was echt niet haalbaar. Niet alleen vanwege de lange reis, maar de circuitdagen hakken er zo in dat de dagen daarna per definitie off-days zijn.

Keulen

Dit jaar konden we gelukkig weer aanhaken… nee, dat zeg ik alweer verkeerd. ‘Weer’ is alleen van toepassing op Roy. Het was mijn eerste Formule1 reisje met de vriendengroep.
Imola, bij Bologna in Italië stond op de planning.
De meesten van ons vlogen vanaf Schiphol en vertrokken om drie uur ’s nachts van huis. Voor ons was Keulen handiger. Ook wij vlogen al om 6.05 uur, maar wij hadden een hotel geboekt op 5 minuten lopen van de vertrekhal, zodat we op ons gemak met de trein naar Keulen konden reizen en nog een behoorlijke nacht konden maken en energie konden sparen. (Trouwens, zo’n nachtje in een hotel is natuurlijk ook gewoon heel erg leuk).

Rimini

De volgende ochtend landden wij een halfuurtje na degenen die vanaf Schiphol vlogen. Het wachten was op degene die uit Parijs kwam en ‘pas’ om een uur of twee zou landen. Aangezien het nog best een eindje rijden is naar ons hotel in Rimini, besloten we dat Roy, ik en nog een van ons vast met een van de twee gehuurde auto’s naar het hotel gaan.
Het zat ons mee, want het was geen probleem om eerder in te checken, zodat Roy na een lekkere lunch nog gewoon een poosje kon liggen.
Op donderdag gingen we met z’n allen naar San Marino. Wat is het daar mooi! Afgezien van de enorme wolken vliegende beestjes op verschillende plaatsen dan. We deden rustig aan, maar een middagdutje zat er niet in. Wel nokten we ’s avonds bijtijds af.

Op de vrijdag zijn er vrije trainingen en is er genoeg te doen rond het circuit. Vier van ons vermaakten zich daar dan ook prima. Een vriendin en ik treinden naar Bologna. Roy volgde niet zijn hart, maar zijn verstand en maakte er een rust(ige) dag van. ’s Avonds aten we, zoals elke avond, gezellig met z’n allen.
Het is zo fijn om deel uit te maken van een groep mensen die elkaar vrij kunnen laten en aandacht voor elkaar hebben zonder betuttelend te worden.

De zaterdag en zondag hadden vrijwel hetzelfde ritme: Roy en ik, als de vroege vogels van de groep, ontbeten op ons gemak in het hotel.
Superlekker! Van vis en rijst tot hartige broodjes en taart. En natuurlijk werd je koffie, cappuccino, espresso of wat je ook maar wenste vers voor je gemaakt. Heerlijk!
Grappig genoeg voelde Roy zich eigenlijk best goed, maar lukte hem toch, wat thuis nooit lukt: na het ontbijt was er nog tijd om even plat te gaan en sliep hij nog een uur. Dat maakte echt een groot verschil. Zo fijn! Want zo kon hij op Imola volop genieten. Niet alleen van de voorbij razende auto’s, maar ook van de hop die in een boom vlakbij een nest had en af en aan vloog om zijn jongen van voedsel te voorzien.

Volg je hart… dat deed ik ook

Ik vind Formule1 echt wel leuk. Op televisie kijk ik altijd mee en ik houd de nieuwtjes ook een beetje bij. Nou ja, je begrijpt het al: de kosten voor een kaartje zijn aan mij niet besteed.
Ook geen probleem, want ik trok lekker met mijn fotocamera Rimini in. Onderweg zocht en vond ik nog wat geocaches.
Vaak staat er bij de uitleg over zo’n verstopt doosje ook nog een hint. Een van de aanwijzingen was: Where your heart takes you…
Dat is precies zoals het voor ons allemaal ging, zo toepasselijk! Interesses, mogelijkheden en onmogelijkheden, we genoten met, van en zonder elkaar. Hoe gaaf is het als je dat kunt (zeggen)?
We zijn dankbare mensen.

O ja, bij zo’n geocache is zo’n zinnetje als ‘Waar je hart je brengt…’ natuurlijk niet poëtisch of filosofisch bedoeld. De schat (zoals onze kleinkinderen de geocaches noemen) was dan ook snel gevonden.

Wist je dat mijn roman Geef me de moed over sarcoïdose gaat? (Het fysieke boek is uitverkocht, maar nog wel te leen in de bibliotheken. Geef me moed is ook te koop en te leen als e-book).