Ik mag niet klagen… toch?
Een blog voor Sarcoidose.nl
Ik mag niet klagen… toch?
Mensen zeggen het vaak als ze iets heel naars hebben gedeeld, al dan niet in verband met sarcoïdose: ‘Ik mag niet klagen.’
Maar je bepaalt zelf of je wilt klagen of niet. Ik ben alleen degene die bepaalt of ik het wil aanhoren.
Vaak is ‘Maar ik mag niet klagen’ een soort afsluitend zinnetje waar niet op wordt gereageerd en waar je als spreker ook geen reactie op verwacht. Het betekent inmiddels meer: ‘Sorry, dat ik iets negatiefs heb gezegd.’
Ik reageer tegenwoordig vaak wel op dit zinnetje. Natuurlijk mag je uiten waar je mee zit. Kom op, zeg, het leven is nu eenmaal geen Feestboek, waar je alleen de schone schijn ophoudt.
Vaak heb ik zelf gevraagd hoe het met je gaat. Dan hoop ik op eerlijkheid en doet het me pijn als je zegt dat het goed gaat, terwijl ik weet of zie dat er dingen zijn die niet goed gaan. Die dingen hoef je overigens niet met me te delen als je dat niet wilt of als de gelegenheid zich daar niet voor leent.
‘Het is geen klagen als je iets deelt wat niet positief is, zolang het op een normale manier wordt geuit, want het is wel de toon die de muziek maakt,’ heb ik de laatste tijd meermaals betoogd.
Klagen heeft in de volksmond de betekenis gekregen van ‘zeuren over vervelende dingen’. Het is een negatief woord.
Ik heb Van Dale erbij gepakt en de betekenis van klagen opgezocht:
kla·gen (klaagde, heeft geklaagd) 1uiting geven aan pijn, droefheid of ontevredenheid; ze klaagt al een paar dagen over hoofdpijn
Klagen is dus in feite een neutraal woord!
Klagen is oké
Ik moet mijn reactie dus gaan aanpassen. ‘Ja, je klaagt, maar dat is helemaal oké, want je hebt niet meer gedaan dan verwoorden waarmee je te dealen hebt en dat is nu eenmaal niet iets leuks. Nu kan ik met je meeleven. Dank je wel, dat je dit met me wilt delen.’
Uiteraard is het de toon die de muziek maakt, maar dat is met alles zo.
Trouwens, in de bijbel, het meest gelezen boek ter wereld, staat een bijbelboek dat Klaagliederen van Jeremia heet. En ook de Psalmen zijn, om vrij met Goethe te spreken, beslist niet allemaal himmelhoch jauchzend, maar vaak juist ook zum tode betrübt.
Beethoven, Chopin, Wagner en nog veel meer componisten schreven treurmarsen.
Joost van den Vondel schreef het gedicht Kinder-lyk na het overlijden van zijn zoontje.
Er is in kunst, cultuur en religies van oudsher een heel scala aan uitingsvormen van verdriet, pijn en ander leed. Zoals klaagzang, treurmars, elegie, treurdicht, lamento en nenia. En wat dacht je van onze smartlappen?
Ach, lang niet alle uitingsvormen van leed hebben daar een aparte naam voor. En dat hoeft ook niet, zolang je je kunt en mag uiten op de manier die op dat moment bij jou past. Ik doe dat zelf vaak in (geschreven) tekst, maar ook fotografie is voor mij een manier om mijn verhaal te vertellen.
Klagen mag, en – daar ben ik van overtuigd – móét zelfs! Daarbij is het dan wel verstandig rekening te houden met tegen wie je klaagt, hoe en op welk moment. Samen zijn is samen lachen, samen huilen (Willeke Alberti).
Wat is voor jou een fijne manier om je te uiten?
Wist je dat mijn roman Geef me de moed over sarcoïdose gaat? (Het fysieke boek is uitverkocht, maar nog wel te leen in de bibliotheken. Geef me moed is ook te koop en te leen als e-book).