Natuurlijk heb ik de aanhoudende vorst aangegrepen om nog wat meer bellen te blazen om te laten bevriezen. Het ging niet van een leien dakje, want bijna geen enkele bel lukte. Misschien was de sneeuw te scherp bevoren? Daarom pakte ik er een spiegeltje bij dat ik plat op de sneeuw legde, zodat het spiegeltje ook ijskoud werd. Het leverde een best leuke foto op van een bevroren bel in weerkaatsend zonlicht. Toen de dooi eigenlijk al ingevallen was, ontdekte…
Wat vond – en vind – ik het altijd een prachtig gezicht als een zeepbel langzaam opstijgt en de kleurige pracht uit het zicht verdwijnt. Lang niet alle zeepbellen komen zover. Sommige spatten zelfs al uit elkaar voor ze het bellenblaasstokje hebben verlaten. Ik had mijn fotografiehobby nogal verwaarloosd (iets met teveel hobby’s 🙂 ), maar ik heb me voorgenomen om die weer op te pakken. De laatste tijd was ik daarom al weer meer met foto’s en fotobewerking bezig….