Schitterende kleuren in donkere tijden
Corona kleurt het nieuws zwart. Sommige media doen hun best om elke dag toch iets positiefs te brengen, maar dat weegt niet op tegen de negatieve berichten. Waar eerst de roep om een lock-down klonk, klinkt nu uit veel monden de roep om te versoepelen. Men schijnt te denken dat het toch wel meevalt of dat ze onkwetsbaar zijn. In verschillende landen of gebieden waar de maatregelen versoepeld worden, stijgt het aantal besmettingen. Dat is niet zo raar, want het virus is niet weg. Het gaat erom het virus beheersbaar te houden. De naleving van de maatregelen verrommelt, zei minister-president Rutte gisteren. Het is weer beduidend drukker op straat en in het OV.
Gisteren moesten we noodzakelijk iets uit de stad hebben. We besloten gelijk een paar andere dingen te halen die we ook nodig hadden. Heel gericht en concreet. Dat mag ook. Wat je niet moet doen – Rutte herhaalde het gisteren nog – is funshoppen. Dat besef leeft bij veel mensen al niet meer, hebben we moeten constateren. Evenmin als de 1,5 meter maatregel. Het is ondoenlijk om die eenzijdig in stand te houden. Ik heb het idee dat veel mensen niet meer beseffen dat het draait om ziekte en gezondheid, om leven en dood zelfs, en zich gedragen als kleuters die vinden dat ze nu wel lang genoeg in de hoek hebben gestaan.
We waren opgelucht toen we ons lijstje afgewerkt hadden. Voorlopig hoeven we hopelijk niet meer naar de stad.
Wat een mooie tegenhanger was de wandeling die ik gisteren aan het begin van de avond maakte! Af en toe kwam ik iemand tegen en we weken netjes uit voor elkaar. Ik ga ruim van te voren al duidelijk aan de kant, de ander doet het daardoor ook makkelijker. We groeten elkaar gewoon net als anders, want dat kan prima met 1,5 meter tussenruimte.
Sinds kort hebben we een compactcamera. Een makkelijke meenemer naast, of in plaats van, mijn spiegelreflexcamera. Zoals alle camera’s moet je deze ook eerst leren kennen en ermee oefenen. Het was wat bewolkt en de zon stond al lager, dus eigenlijk verwachtte ik niet dat ik nog foto’s zou maken. Maar ja, door ervaring wijs geworden neem ik de camera wel mee, want anders krijg ik er beslist spijt van. Het is nu ook geen moeite meer, want de camera past in de jaszak. Geen gesleep dus.
Wat een ongekend prachtig voorjaar hebben we nu! Of lijkt dat maar zo? Ik geniet altijd van de lente, maar misschien heb ik er nu meer aandacht voor?
De vele kastanjebomen hier tonen volop hun kaarsen, de rhododendrons beginnen te bloeien en de vogels vormen op elk moment van de dag een vrolijk koor. Na de regen zag alles er ook weer fris uit. Heerlijk!
Bijna was ik de camera in mijn jaszak vergeten, maar toen stuitte ik op een plek die nog net wat zonlicht ving. Genieten jullie mee van de prachtige kleuren?
