
Gele borden
Als partner van een sarcoïdosepatiënt schrijf ik af en toe een blog voor de patiëntenvereniging Sarcoïdose.nl.
Vrijwel alle sarcoïdosepatiënten hebben in meer of mindere mate te maken met vermoeidheid. Net als bij andere (chronische/ernstige) ziektes kan dat een enorme invloed hebben op het leven van de patiënt en daarmee ook op zijn gezin en de rest van zijn omgeving.
Onderstaande blog schreef ik na wekenlang met verbazing toegekeken te hebben hoe verkeersborden massaal genegeerd worden.
Tot ik de metafoor erin zag en moest bekennen dat ook wij weleens… eh… minder verstandig bezig zijn…
Deze blog is dus toegespitst op energie en vermoeidheid, maar de metafoor is natuurlijk veel breder te maken.
Gele borden
Van achter mijn bureau heb ik precies het volle zicht op de ongeveer 50 meter van de Rembrandtlaan die al sinds begin februari afgesloten is.
De Rembrandtlaan sluit, na die afgezette 50 meter, aan op de Henriëtte Roland Holstlaan, die de doorgaande weg naar de snelweg is. Normaal gesproken is dit stukje Rembrandtlaan dus een behoorlijk drukke weg.
Al vanaf oktober zijn er wegwerkzaamheden aan de Henriëtte Roland Holstlaan om de vlotte doorstroming van en naar de snelweg te bevorderen. Eind april zou alles klaar moeten zijn.
Tot die tijd staat er in de wijde omgeving met een overvloed aan gele borden aangekondigd dat de Henriëtte Roland Holstlaan niet bereikbaar is via de Rembrandtlaan en omgekeerd.
Met verbazing zagen we een vloed aan borden geplaatst worden. Borden die aankondigen dat de weg afgesloten is, borden die omleidingsroutes aangeven, borden die aangeven dat je bijna niet meer verder kan, een bord dat aangeeft dat dit de laatste zijstraat is voor de weg doodloopt op de wegwerkzaamheden, een bord dat aankondigt dat de weg over 100 meter afgesloten is…
Ten overvloede her en der nog wat ‘verboden in te rijden borden’ en ter plaatse staat er een rij rood-witte hekken dwars over de weg.
Als er ooit iets duidelijk aangegeven is, dan is dat ongetwijfeld hier.

Toch zien we dagelijks auto’s aan komen rijden die met hun neus tegen een rood-wit hek constateren dat die borden er toch niet voor niets staan en dat ze er echt en echt niet langs kunnen.
Driftig stekend keren ze om en met geïrriteerd gierende banden gaan ze retour om met te hoge snelheid het straatje in te rijden dat de omleidingsroute vormt.
De dame die ik vrijdag zag, maakte het helemaal bont.
Ik spotte haar toen ze al met haar auto op het afgesloten weggedeelte stond. Ze moet er op dezelfde manier op gekomen zijn als ze er af ging: ze reed tot vlak voor een rood-wit hek, stapte uit, sleurde het hek een stukje opzij, stapte in, manoeuvreerde voorzichtig door de krappe opening, stapte uit en sleurde het hek min of meer terug.
Veel profijt of tijdswinst kan ze met haar actie nooit gehad hebben.
Wat bezielt mensen om al die borden zo straal te negeren of er zelfs aan te gaan sjorren? Geloven ze dat die borden voor de grap zijn of denken ze dat die alleen voor de rest van de wereld gelden?
Ach, negeren we niet allemaal weleens – of (te) vaak – gele borden die aangeven dat het nu toch echt even anders moet?
Gele borden, zo heb ik geleerd, gaan altijd voor de normale verkeersborden. Net zoals gele lijnen boven de witte gaan. Ze hebben ons iets belangrijks te zeggen.
Zijn we desondanks niet allemaal geneigd om het gele bord straal te negeren dat opdoemt als we niet genoeg energie hebben om te doen wat we moeten doen of wat we zo graag willen doen?
Luisteren we ernaar als we zo’n geel bord zien dat zegt dat we een andere route moeten volgen of zelfs zegt dat we nu niet verder kunnen?
Of rijden we door tot we met onze neus tegen het hek staan en kiezen we dan met frisse tegenzin en gierende banden toch voor de omleidingsroute die we met minder moeite en frustratie al eerder hadden kunnen nemen?
Of gaan we zelfs nog aan zo’n hek staan trekken en forceren we de weg die we wilden afleggen? Je komt er wel, maar tegen welke prijs?
In de week dat de meeste coronamaatregelen losgelaten werden, testten we – hoe ironisch – dan toch nog positief op corona. Hoewel het verloop gelukkig niet ernstig was (al knoopte ik er nog een astma-aanval aan vast), hakte het er natuurlijk toch wel in.
We zagen ze, al die gele borden.
We volgden ze.
De meeste tenminste.
Welke gele borden negeer jij?
Lees ook mijn roman Geef me de moed over dit onderwerp.
Eén gedachte over “ Gele borden”
Tja, what can i saY Simone…
Ik heb in de eerste jaren na de diagnose neurosarcoïdose veel te veel van die borden niet willen zien. Zag ze wel, maar voor mij bestonden ze even niet.
Het duurt even voordat je beseft dat het inderdaad meer “lepels kost” op die manier.
Ik weet nu beter, ook in de auto. Niet altijd braaf als ik de weg wel ken, maar meestal wel…
Kost minder energie én ergernis, bij mij en anderen…
Dank voor deze oh zo ware blog!