Soms zijn er van die dagen dat alles tot mislukken gedoemd lijkt. Je stoot je voet als uit bed stapt en je eerste bakkie koffie waar je zo naar snakt, laat je uit je handen vallen… En dan ben je nog maar amper uit bed…

Of dat je ergens aan begint, dat je graag af wilt hebben, maar het wil domweg niet…

Herkenbaar?

Tegen mijn dochter zeg ik op zulke momenten dat ze het even moet laten rusten, zodat ze er op een ander moment verder mee kan gaan. Vaak lukt het dan wel. Ik noem haar eigenwijs als ze niet luistert…

Hoe zou het ook kunnen? Ik luister niet eens naar mijn eigen advies. Ik wilde een leuk stickerpatroon voor op mijn laptop uitsnijden met de plotter. Ik had twee patronen en kon eigenlijk niet kiezen, dus ik besloot ze allebei uit te snijden, zodat ik daarna kon kiezen. Voor het overgebleven patroon zou ik ook wel een leuk plekje vinden. Het snijden ging uitstekend, zelfs toen ik de laptop dicht deed om alvast de bovenkant waar de afbeelding moest komen schoon te maken met alcohol. Dom, dom, dom… Maar zowaar, de laptop was me gunstig gezind en sneed netjes het hele patroon af voor hij meldde dat hij niet verder kon, omdat de verbinding verbroken was geweest.

Daarmee had ik al mijn geluk met deze patronen verspeeld, vrees ik. Het ‘pellen’ van het patroon (al het vinyl weghalen dat niet bij het patroon hoort) is altijd een geduldswerkje, zeker bij bewerkelijker patronen, maar ook wel een leuk werkje.

Deze keer niet. Ik zat te priegelen en te prutsen. Ik trok dunne lijntjes kapot, die natuurlijk niet kapot moesten, haalde vinyl weg dat wel bij het patroon hoorde… Kortom, exact een situatie waarin ik mijn dochter zou aanraden er even mee te stoppen.

Wat ik ook deed natuurlijk. Wat ik niet deed. Ik maakte mezelf wijs, dat het best in orde zou komen als ik rustig bleef en niet me liet opjutten. Op de een of andere manier kreeg ik het patroon gepeld. Natuurlijk zou ik er beter aan doen het niet meteen op de laptop te plakken. Maar nee, zo lastig was dat niet, dus ik deed het toch maar even.

De wet van Murphy, die zegt dat alles wat fout kan gaan, ook fout gaat, heb ik hiermee maar weer eens bewezen, want met het overbrengen van het folie plakte alles waar het niet moest plakken en waar het wel moest plakken, plakte het niet.

Het plaatje zit erop. Als je snel kijkt is het nog leuk ook. Natuurlijk zou ik ervan moeten balen dat het er zo slordig op zit, maar eigenlijk doe ik dat niet. Het voelt als mijn verdiende loon. Mijn vriend bevestigde ook nog even dat ik het veel beter had gekund. Natuurlijk hoor ik liever dat het prachtig is en heus wel meevalt. Maar als het, door eigen schuld, nu eenmaal niet zo is, dan heb ik er toch niets als ik als een kleuter gesust wordt, dat het heus wel mooi is?

Ik geloof dat ik de sticker voorlopig maar op mijn laptop laat zitten, zodat ik elke dag zie, dat eigenwijsheid niet loont en dat even afstand nemen heel verstandig kan zijn.

Zou ik er iets van opsteken of is een niet helemaal goed gelukte sticker een te kleine les?